27 Ekim 2014 Pazartesi
AdliForum Hukuki Paylaşım Forumu
Adliforum, yargıtay kararları, dilekçe örnekleri, sözleşme örnekleri ve diğer bütün hukuk alanlarında stajyer avukat, avukat, hakim, savcı ve hukuk alanında çalışanlar için paylaşımların yer aldığı web sitesi. Güncel mahkeme kararları, değişikliğe uğrayan kanunların yorumlanması ve makalelerle hukuku en güncel takip edebileceğiniz forum sitesi. Dilekçe Örnekleri
11 Ekim 2014 Cumartesi
Ekmek Arasi Ahlak Dersi Mi
Esra Köksal Yazdı!
Yasaklı krallığın doğuştan mahkum insanlarına kendini ifade etmek bir sıfır yenik başlamaktır hayatının derbisine. Bilmeden anlamadan modacı kesilirlerse, gözlerine ve ağızlarına yara bandı olarak şifa verebilirsin. Zira gerisi düşünce zehirlenmesi olur.
İnsanlar görüyoruz etrafımızda. Bu, yeşillik alanda ki sivrisinek sürüsü kadar klişe. Amma velakin kişiler sivrisineği değil de hatayı yeşilde arayan mantıkla çözmeye çalışınca iki bilinmeyenli denklemi, sonuca bir türlü ulaşılamıyor. Kasa hep açık çıkıyor.
Yargılanıyoruz...
Mesela masaya yatırılıyoruz. Farkında olmadan idam ediliyoruz haberimiz yok. Ölümüne ama...
Nemfomani ruhlunun sapkınlığı bile Amerikan toplumunda ki sakandal kriterlerine bir beden küçük geliyorken nasıl olur da masum köylüye yavuklusu battal boy görünür anlamıyorum. Bundandır mütevellit bir bakmışız ki sorgu memuruna randevumuz var. Gördüklerimiz yargıç, hokus pokusla yok edilenler de mahkeme heyeti.
Peki benim ülkem de değil mi? Kan bağı tarafından ırzına geçilip sonra suçun kadında arandığı zihniyet...
Benim yakınım da değil mi? Barklı olduğu halde dokuz baharın otuna balıklama dalan kusursuz meziyet...
Yani benim gördüğüm değil mi? Ekmek arası ahlak dersine tam porsiyon ahlaksızlık sergileyen vaziyet...
1 Ekim 2014 Çarşamba
Sahi Biz Ne Ara Ayrildik?
Dün yine rutin ve seni düşünerek geçirdiğim acılı bir günün ardından toplu taşıma araçlarına binmiş eve gidiyordum, bulduğum ilk kuytu köşeye oturdum, kimseyi görmek istemiyordum tek istediğim şey seni düşünmekti.
Neden neden neden...
Hemen elimi çantama attım telefonu kaptığım gibi beni en iyi anlayan arkadaşımı aradım. Sadece o sorgulamıyordu bizi neden niçin bittiğini. Haksızlıkları, mutsuzlukları hiç sorgulamıyordu, beni üzmek istemiyordu. Diğer insanlar gibi bencilce, empati kurmadan; "yeter üzülme unut artık şunu" deyip kenara çekilmiyordu. Aslında bunu diyenlerinki bencillik değildi sadece anlamamaları üzüyordu beni.
Sadece o dinliyordu beni ve yanımda olmaya çalışıyordu, sıkıldığı da oluyordu ama hiç hissettirmiyordu.
Ben olsam hayatta o kadar tahammül edemez, insanların üzüntülerini paylaşsam bile bu kadar sabır gösteremezken o hep yanımda oldu.
Hemen konuya girdim çok acı çektiğimi, unutamadığımı söyledim!
Her zaman ki rutin konuşmalarımızın tekrarıydı, ya da ben öyle sanıyordum ta ki o ana kadar…
Ağzından çıkan ilk söz; "bir aydan fazla oldu biliyorsun değil mi?" oldu!
Önce duraksadım, (ne bir ayı! o bana dönecek, dönsün, dönmeli diye içimde patlayan bir ateş ) beklentiler insanı nasılda tüketiyor!
Kim demiş; "Bir umuttur insanı yaşatan" diye!
O umut dedikleri şey darmadağın etti beni!
Sahi bir aydan fazla olmuştu.
Aslında bunu ben zaten biliyordum ama sanırım hala kabullenemediğimden olacak ki kendime itiraf edemiyordum!
39 gün, 39 gece sensiz mi kaldım ben! Senin sesini duymadan mı uyudum, sen artık hayatımda yok muydun?
Olmuyor işte olmuyor kabul edemiyorum ben bu ayrılığı.
Aslında iş yerinde gün içinde güldüğüm, arkadaşlarımla sohbet ettiğim olmuyor değildi, ama bunları senin yaptığını düşünmek beni deli ediyordu.
Ben gülebilirdim çünkü yüzüm gülse de içim kan ağlıyordu ama sen aslaaa!
Çünkü, ben gülersem kafam dağılsın diye yapıyordum bu eylemi ama sen takmadığından yapacaktın, eğer üzgünsen oturup ağlamalı isyan etmeliydin, sinemaya gitmemeliydin mesela, hayattan kopmalıydın. Ben ölüyorsam sen de ölmeliydin.
İşte bir psikopatlık örneğiyle daha karşı karşıyayız!
Sonunda bana da kafayı yedirttin ya hadi geçmiş ola…
Sevgiler
Hilal BAYAR
Neden neden neden...
Hemen elimi çantama attım telefonu kaptığım gibi beni en iyi anlayan arkadaşımı aradım. Sadece o sorgulamıyordu bizi neden niçin bittiğini. Haksızlıkları, mutsuzlukları hiç sorgulamıyordu, beni üzmek istemiyordu. Diğer insanlar gibi bencilce, empati kurmadan; "yeter üzülme unut artık şunu" deyip kenara çekilmiyordu. Aslında bunu diyenlerinki bencillik değildi sadece anlamamaları üzüyordu beni.
Sadece o dinliyordu beni ve yanımda olmaya çalışıyordu, sıkıldığı da oluyordu ama hiç hissettirmiyordu.
Ben olsam hayatta o kadar tahammül edemez, insanların üzüntülerini paylaşsam bile bu kadar sabır gösteremezken o hep yanımda oldu.
Hemen konuya girdim çok acı çektiğimi, unutamadığımı söyledim!
Her zaman ki rutin konuşmalarımızın tekrarıydı, ya da ben öyle sanıyordum ta ki o ana kadar…
Ağzından çıkan ilk söz; "bir aydan fazla oldu biliyorsun değil mi?" oldu!
Önce duraksadım, (ne bir ayı! o bana dönecek, dönsün, dönmeli diye içimde patlayan bir ateş ) beklentiler insanı nasılda tüketiyor!
Kim demiş; "Bir umuttur insanı yaşatan" diye!
O umut dedikleri şey darmadağın etti beni!
Sahi bir aydan fazla olmuştu.
Aslında bunu ben zaten biliyordum ama sanırım hala kabullenemediğimden olacak ki kendime itiraf edemiyordum!
39 gün, 39 gece sensiz mi kaldım ben! Senin sesini duymadan mı uyudum, sen artık hayatımda yok muydun?
Olmuyor işte olmuyor kabul edemiyorum ben bu ayrılığı.
Aslında iş yerinde gün içinde güldüğüm, arkadaşlarımla sohbet ettiğim olmuyor değildi, ama bunları senin yaptığını düşünmek beni deli ediyordu.
Ben gülebilirdim çünkü yüzüm gülse de içim kan ağlıyordu ama sen aslaaa!
Çünkü, ben gülersem kafam dağılsın diye yapıyordum bu eylemi ama sen takmadığından yapacaktın, eğer üzgünsen oturup ağlamalı isyan etmeliydin, sinemaya gitmemeliydin mesela, hayattan kopmalıydın. Ben ölüyorsam sen de ölmeliydin.
İşte bir psikopatlık örneğiyle daha karşı karşıyayız!
Sonunda bana da kafayı yedirttin ya hadi geçmiş ola…
Sevgiler
Hilal BAYAR
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)